... nie spodziewałam się, że tak szybko

Mniej więcej teraz mija 3 lata od kiedy zaczęłam wraz z mężem mówić do córki po angielsku (córka zbliża się do 3,5 roku). Przywykłam już do tego, że córka konspiracyjnym tonem napomina tatę "Daddy, speak English", gdy mąż się zapomni i przełączy na polski. Przywykłam również, do tego, że córka poprawia

… dosłownie i w przenośni. ”Neurodydaktykę” Marzeny Żylińskiej czytałam przez ostatnie trzy miesiące, podkreślając każdą istotną informację - teraz cała książka jest żółto-pomarańczowa. Muszę przyznać, że to lektura, która postawiła na głowie moje myślenie o szkole, uczeniu się i nauczaniu innych. Nie będę jednak pisać recenzji tej książki - dużo chętniej streszczę Wam myśli przewodnie jakie w niej znajdziecie. Napiszę również

Kiedy szykowałam się do narodzin drugiego dziecka jednym z tematów, który zaprzątał moją głowę było to, jak podejść do dwujęzyczności po raz drugi. Zastanawiałam się czy będzie łatwiej czy może trudniej. Musiałam jeszcze raz przemyśleć swoją strategię postępowania.

Z jednej strony wydawało się, że będzie łatwiej. Wszyscy w domu przyzwyczaili się już do mówienia po angielsku. Miałam też już środowisko

Wysyłamy na korepetycje, zajęcia dodatkowe, gonimy do nauki, a tu nic. Żadne przekonywanie nic nie daje. Nie jestem zwolenniczką przymuszania, uważam też, że do nauki potrzebna jest motywacja wewnętrzna. Innymi słowy odłóżmy kij na bok i poszukajmy fajnych marchewek w zamian.

Odwołam się w tym miejscu do książki “Neurodydaktyka” Marzeny Żylińskiej, która specjalizuje się w metodologii nauczania przyjaznego mózgowi. Żylińska

W tym miejscu chciałam opisać jakie są efekty ostatnich trzech lat wychowania dwujęzycznego. Co umie dziecko uczone przez mamę i tatę w domu? Co jeszcze jest przed nami? Opiszę ile potrafi moja trzyletnia córka i jak wyglądała droga do obecnego punktu.

Na wstępie chciałam parę słów skreślić odnośnie mojej filozofii. Nie traktuję dwujęzyczności jako wyścigu szczurów, nie katuję swojego dziecka